„Himna SFRJ” je bila zvanična himna SFRJ ali nikada nije izvođena, jer nije imala melodiju. Nakon višedecenijske potrage za pravim rješenjem, tek 1977. regulisan je privremeni status „Hej, Sloveni”, da bi trajni bio ozvaničen samo tri godine prije secesije Slovenije i Hrvatske.
Član 8. Ustava SFRJ iz 1974. godine kaže: „Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija ima himnu.” Koju, međutim, to već nije bilo naznačeno.
Decenija je „Hej, Sloveni” izvođena kao nacionalna himna, na državnim svečanostima, utakmicama reprezentacije, svim događajima na kojima se himne inače izvode, a da, za maltene sve to vrijeme, njen status nije bio zvaničan.
U stvari, tek je 1977, četrnaest godina prije raspada zemlje, Zakonom o upotrebi grba, zastave i himne formalno uređen njen privremeni status, dok se pitanje himne ne riješi; pre toga, ona se ni u jednom zakonskom aktu nije pominjala, imala je potpuno neformalan karakter.
A samo tri godine prije secesije Slovenije i Hrvatske, usvojen je IX amandman na Ustav SFRJ kojim je „Hej, Sloveni” postala zvanična himna. Tako je tokom praktično čitavog postojanja Druge Jugoslavije, ono što svi smatramo da nam je bila himna, zapravo nam uopšte nije bila zvanična himna.
Priča iza svega toga vrlo je interesantna. „Hej, Sloveni” je panslavistička rodoljubiva pesma, napisana od strane slovačkog sveštenika, pjesnika i istoričara Sama Tomašika u Pragu 1834, nastala iz autorovog revolta zbog sveprisutnosti njemačkog jezika u češkoj prestonici.
Njena melodija je za potrebe Sveslovenskog kongresa u Pragu 1848. bila prilagođena od „Mazurke Dombrovskog”, popularne poljske pesme koja je poslije obnove poljske državnosti iza Velikog rata postala zvanična himna te zemlje; iste 1848. prvi put je zapjevana na tlu Jugoslavije, u Sloveniji, gde ju je masa pjevala i 1905. prilikom otkrivanja spomenika Francu Prešernu u Ljubljani.
Postala je takođe i himna sokolskog pokreta, a mnogi Slovenci i Hrvati u austrougarskoj vojsci, koji su kasnije prelazili saveznicima, znali su da je pevaju u rovovima da bi drugoj, ruskoj ili srpskoj strani, stavili do znanja da dijele ista osećanja. Tako se proširila i Balkanom i ostala popularna u međuratnom periodu.
Ključan trenutak za nas bilo je njeno svečano izvođenje na otvaranju Prvog zasijedanja AVNOJ-a u Bihaću, 26. novembra 1942. To se ponovilo i na Drugom zasijedanju u Jajcu, 29. novembra naredne godine, da bi tačno dvije godine kasnije bila intonirana u najsvečanijem trenutku sjednice Ustavotvorne skupštine, prilikom proglašenja republike, kada su svi narodni poslanici ustali i zapjevali je.
Tako je ona bez artikulacije njenog statusa prihvaćena kao nacionalna himna, ali pošto je imala „ozbiljan” nedostatak, naime, panslovenski a ne jugoslovenski karakter, smatralo se da je potrebno drugačije rješenje. Zato je već početkom 1946. održan konkurs za tekst nove himne.
Pobijedio je Čedomir Minderović pesmom „Smjelo smo pošli iz mraka i strave”, u kojoj se ne pominju ni Jugoslavija ni Jugosloveni, jer je autor vodio računa o tome da ne žele svi da se svrstaju pod zajednički identitet. Ona je usvojena i dobila je zvanični naziv „Himna FNRJ”; upravo se na nju se odnosi gorecitirani Član 8. Ustava SFRJ.
Međutim, ona nikada nije kao himna zaživjela, zato što se od nje odustalo poslije nekoliko godina uzaludnih pokušaja da se dođe do melodije, u čemu su se okušale desetine i stotine jugoslovenskih kompozitora: nijedan nije uspio stvoriti kompoziciju zahtijevanog borbenog poleta. Njen tekst je, ipak, moćan i snažan:
Smelo smo pošli, iz mraka i strave, Kroz krvavu borbu, u bitaka dim! Bratstvo, jedinstvo da pobedu slave! Da slobodna — zasjaš lepotama svim! REF. Republiko naša, pod suncem slobode, Duh Tvoj u vekove nek ponosno sja! Putevi slave nek Te večno vode, I steg Tvoj nek samo za pobede zna! Nad delom radnih i ponosnih ljudi, Slobode nek blista naš plameni znak! Armije naše granitne su grudi, Naš juriš za Tebe ko oluj je jak! REF. Napred i napred! I nikada robom! Sve slavnija, jača, na putu si tom! Zavete palih mi čuvamo s Tobom, Da večito srećan i naš budeš dom! REF.
Na novi konkurs se čekalo do 1959, kada je u uži izbor ušla kompozicija makedonskog autora Takija Hrisika iz Bitolja, ali odluka nije donesena. No, pošto je Skupština SFRJ od SOKOJ-a tražila da se izjasni, SOKOJ je izabrao kompoziciju „Novoj Jugoslaviji” od Nikole Hercigonje, za koju je Mira Alečković napisala tekst „Svečana pjesma”.
Izvedena je 19. aprila iste godine na svečanosti povodom 40 godina od osnivanja KPJ odnosno SKJ, ali nikakvog njenog ozvaničenja nije bilo. Navodno je hrvatskom rukovodstvu bio problem „unitaristički” karakter pjesme, navodno im je smetalo pretjerano pominjanje Jugoslavije, što je Mira Alečković navodno odbila da promijeni.
Ima li u tome istine, ne znamo, ali refren te pjesme verovatno je svima poznat:
Jugoslavijo, borba te rodila,
O Jugoslavijo, narod te slavio,
Ljubav te, zemljo naša, napojila,
Budi ponosna, Jugoslavijo.
Četiri godine docnije kompozitor Aleksandar Obradović je na inicijativu Edvarda Kardelja prilagodio drugi stav Betovenove „Simfonije broj 5”, i ona je izvedena 1963. na proslavi Dana Republike, ali se dalje od toga nije otišlo.
Na novom konkursu 1969. pobijedio je Taki Hrisik svojom kompozicijom „Svečana pjesma”, ali ona iz nekog razloga narednih trinaest godina nije ni izvođena ni emitovana. Narod ju je prvi put čuo tek 1982, a štampa je marta te godine spekulisala da se radi o „saplitanju” jednog „malog” kompozitora, uz stidljivo upozoravanje da bi sve moglo dobiti i „drugačiji”, etnički prizvuk.
Uprkos tome, javnost je bila pozvana da napiše tekst, i to tek 1974. U takvim se okolnostima teško moglo doći do adekvatnog odgovora: od 560 pristiglih rješenja, nijedno nije prošlo. Naredni konkurs donio je 2.005 tekstova; pet je nagrađeno, a posebno su izdvojeni onaj Maričke Cilenšek i onaj Đoke Stojičića. Svih pet i Hrisikova muzika predloženi su Skupštini na raspravu i usvajanje. Ništa.
Nakon što je sredinom osamdesetih propao i posljednji konkurs, kako bi nova kompozicija bila izvedena 29. novembra 1945, na 40. godišnjicu SFRJ, a pošto se odustalo od ideje da nova himna bude „Jugoslavijo (Od Vardara pa do Triglava)”, pomirilo se napokon sa himnom „Hej, Sloveni”, koja je, kao što rekosmo, IX amandmanom na Ustav napokon ozvaničena 1988.